Santi Lara: ode aan Metheny

4 maart 2016:
Gisteravond ben ik naar de CD-presentatie geweest van het nieuwe, 3e, album van Santiago Lara "Metheny Flamenco Tribute". Het vond plaats om 19:00 uur in de Sala Paúl in Jerez.

Het was van voor tot achter Jazz wat de klok sloeg: dat heb je als je een ode aan een Jazzartiest brengt. Er waren wel stukken bij die ik aansprekend vond, let wel als Jazz, niet als flamenco. Dus waarom hij nou binnen het flamencofestival ging optreden zal voor mij altijd duister blijven, want het was, zoals hij zelf ook nooit onder stoelen of banken gestoken heeft, gewoon Jazz.

In het eerste nummer van de avond vond ik zijn gitaar volledig verdwijnen in de muziek, in die zin dat hij individueel nauwelijks hoorbaar was; ik hoorde alleen maar piano, bas en drums.

Ik denk wel – ik heb geen verstand van Jazz – dat hij de hele avond redelijk (goed) speelde. Misschien is het zelfs een mogelijkheid voor hem om de sprong naar Jazz te maken. Lijkt mij een win-winsituatie te zijn. Mag hij gaan doen wat hij waarschijnlijk liever doet dan flamenco en kan Mercedes Ruíz met goed fatsoen gaan samenwerken met andere gitaristen, flamencogitaristen. Nu kan ze dat niet, want hij speelt ook flamenco en is haar man: die is moeilijk te passeren in haar optredens. Een val die bij aanvang van een relatie vaak gezien wordt als een groot voordeel, maar op termijn een blok aan het been wordt. Dat geldt mogelijk wel voor meer flamencokoppels zoals Manuela Carrasco, Eva la Yerbabuena, Lupi, Isabel Bayon, La Tobala, etc. hoewel dat uiteraard nooit toegegeven zal worden (en voor sommigen het wellicht ook helemaal geen probleem zal zijn).

De presentatie was tot de laatste stoel uitverkocht en dat was mooi voor hem.
Het tweede nummer, een Bulería lag lekker in het gehoor. Ik zeg Bulería, maar dan heb ik het over het gebruikte ritme, niet over hetgeen je muzikaal hoorde. Dat gold ook voor alle andere nummers die op flamencoritmes gezet waren, zoals het derde nummer dat in Soleá por Bulerías gespeeld werd. Het vierde nummer, ik noem geen ritmes meer, dat verwart alleen maar, speelde hij alleen met de piano en dat klonk beter dan dat ze met de hele groep speelden (incl. drums en bas). Overigens waren de andere muzikanten Miguel López 'Lennon' (piano), Guillermo McGill (drums) en Ignacio Cintado (basgitaar),

De omstandigheden waren voor zijn gitaar blijkbaar niet goed, want die ontstemde steeds en moest na ieder nummer dus “bijgedraaid” worden.

Rocío Márquez en Mercedes Ruíz laten zich door Santi Lara begeleiden
(foto: J. Fergo / Fest. de Jerez)

Vervolgens speelden ze een nummer dat gezongen werd door Rocío Márquez (een letra van Enrique Morente) en gedanst door Mercedes Ruíz. Dat dansen viel voor haar nog niet mee: ze gebruikte een mantón, maar ja, jazznummers duren geen 3 minuten en na een tijdje (b)leek de fantasie op en werd het een herhaling van zetten (bewegingen).
Er volgden nog twee up-temponummers en die lagen lekker in het gehoor.
Bij het afsluitende nummer kwam Mercedes aan het einde nog even in zwart broekpak een aantal voetenwerkjes doen en toen was het geplande uur voorbij.

Ik ga er geen waardering voor geven, want dat doe ik altijd op basis van het flamencogehalte en dat zou bij dit optreden geen eerlijke zaak zijn: het wás niet eens bedoeld als flamenco-optreden.